Buda'nın Kırlangıcı

Öğretileri insanlığa huzur getirdiğinde                       

Buda çekildi cangılların derinliğine

Tek tasası Nirvana'ya ulaşmaktı yalnızca

Kolları göğe uzanmış oturdu meditasyona

Ve hep bu kutsal duruşunu koruyup

Yoğunlaştırarak düşüncelerini sonsuz bir düşte

Issızlığın içinde kendinden geçti

İlahi boşluk onu almadan önce içine...


Zaman zayıflattı ve düşkünleştirdi

Kemikleşti çile çeken hareketsiz gövdesi

Sarmaşıklar sardı artık öğle güneşinin bile

Isıtamadığı uyuşmuş bedenine

Ve taşların sertliğini almış gibiydi

Görmekten yoksun gözleri

Mahzun gözkapaklarının altında...





Açlıktan tükenip ölebilirdi

Ama O'nu seven küçük kuşlar 

Çiçekli dallarda ötüşen kuşlar 

Solgun dudaklarına bırakmaya gelirdi

Nice meyvalar...

Ve çok uzun zamandır yaşıyordu böylece

Saygın Buda, mükemmelce...

İşte binlerce ve binlerce defa daha 

Ormanları aklaştıran ay ve yaldıza boyayan güneş

Alnında parıldadılar sırayla...

Hiç değişmeyen bir düşte kaybolmuş Buda'nın

Bir an değişme olmadı erdeminde

Bir gün bir kırlangıç gelip 

Yuva yaptığında bile 

Hep göğe uzanmış duran

Kuru, granit kadar gri sağ eline...

Hiç bozulmadı"kendinden geçiş" hali 

Uçarak dağları ve denizleri aşan

Her kış kuzeyin soğuk iklimlerinden gelip

Düş görenin güvenli avucuna

Sıcak yuvasına hep  geri dönen

Bu sadık göçmen tarafından...


Zaman akıp göçmen kuşlar gittiğinde

Himalaya'lar karla kaplandığında

Tüm ümitler tükendi

Buda başını çevirip yavaşça

Uzun zamandır dünyevi hiç bir şeyi görmeyen gözleriyle

Baktı boş avucuna...

Gökleri seyre dalan sonsuzlukla kamaşmış gözleri

Kirpikleri yanık, kapakları kanlı gözleri

Birden doldu yakıcı iki damla yaşla...

Boşluğun aşkı, hiçliğin umudu karşısında

Düşüncesi açık

Hayattan hiçbir şey istemeden kaçarken

Bir kırlangıcın ölümüne çocuk gibi ağladı Buda... 

L’Hirondelle Du Bouddha.
 
Quand son enseignement eut consolé le monde,
Le Bouddha, retiré dans la djongle profonde
Et du seul Nirvâna désormais soucieux,
S’assit pour méditer, les bras levés aux cieux;
Et gardant pour toujours cette sainte attitude,
Il vécut dans l’extase et dans la solitude,
Concentrant son esprit sur un rêve sans fin
Avant d’être absorbé par le Néant divin.
Le temps avait rendu tout maigre et tout débile
Le corps ossifié de l’ascète immobile;
Les lianes grimpaient sur son torse engourdi
Que ne réchauffait plus le soleil de midi;
Et ses yeux sans regard, dans leurs mornes paupières,
Semblaient avoir acquis la dureté des pierres.
Il aurait dû mourir, par la faim consumé;
Mais les petits oiseaux, dont il était aimé,
Les oiseaux qui chantaient dans les branches fleuries,
Venaient poser des fruits sur ses lèvres flétries.
Et, depuis très longtemps, c’est ainsi que vivait
Le Bouddha vénérable, absolument parfait.

Donc mille et mille fois, et mille fois encore,
La lune qui blanchit et le soleil qui dore
Les forêts, sur son front tour à tour avaient lui,
Sans que se fût distraite un seul instant en lui
Sa pensée, en un songe immuable perdue,
Lorsque dans sa main droite, au ciel toujours tendue,
Dans sa main sèche et grise ainsi que du granit,
Une hirondelle vint, un jour, et fit son nid.

L’extase du Bouddha ne parut point troublée
Par cette confiante et fidèle exilée
Qui, franchissant du vol la montagne et la mer,
Des froids climats du Nord revenait, chaque hiver,
Et retrouvait toujours son nid chaud et paisible
Dans le creux de la main du rêveur impassible.
À la fin, cependant, elle ne revint plus.

Et, quand les derniers temps furent bien révolus
Du retour des oiseaux que l’exil seul protège,
Lorsque l’Hymalaya se fut couvert de neige
Et lorsque tout espoir fut perdu, le Bouddha
Détourna lentement la tête; il regarda
Sa main vide; et les yeux du divin solitaire,
Qui depuis si longtemps n’avaient rien vu sur terre,
Ses yeux tout éblouis d’immensité, ses yeux
Éteints et fatigués de contempler les cieux,
Ses yeux aux cils brûlés, aux paupières sanglantes.
S’emplirent tout à coup de deux larmes brûlantes;
Et celui dont l’esprit était resté béant
Devant l’amour du vide et l’espoir du néant,
Et qui fuyait la vie et ne voulait rien d’elle,
Pleura, comme un enfant, la mort d’une hirondelle.




François Coppée(1842-1908)

Fotoğraf: Yalova-2007