kaybetme ve kaybolma, silme ve silinme üzerine -1-

... ne zamandı bilmiyorum tüm sevdiklerimi kaybetmiştim, kendimi kaybetmiştim; bir daha  da bulamadım!

Korkularım vardı... Öfke ve öfke nöbetlerim; var olmak işte böyle bir şeydi!  Hayatın güzel yanlarını göremeyecek kadar örselenmiştim... Mutsuzdum... Tatminsiz, amaçlarım olsa da çaresiz... Tutkularım vardı, gülüşlerim vardı ağaç kovuklarına sakladığım... İlaç niyetine umutlarım dolunaylı gecelere yamadığım... ama hepsi yitip gitti bir bir...
Önce sesim yok oldu ardından görüntüm; kimse fark etmedi!
Nasıl oldu durun size anlatayım! Yavaş yavaş hem derinden hem de yüzeyden ; hem sinsi bir hastalık gibi hemde iki kaşımın arasında cerahatli bir siğil gibi... Önce 6.his zannettim  içten içe hissettiklerimi  sonra da kaşlarımın arasında çıkanı üçüncü göz! Sonra renk körlüğüyle beraber tüm kokular da kayboldu... Dengem yitip gitti ardından nefesimin ılıklığı yavaş yavaş... Sesim yoktu artık... Bakışım ve görüntüm... Kimse anlamadı, kimse fark etmedi! Elim kolum tutuyor sanıyordum ama görüp hissedemiyordum...sonra dedim galiba biri beni siliyor! O silmeden ben sileyim; o zaman daha kolay olur!
Sesimden geriye kalan bir kaç cılız notayı sildim önce! Nasıl diye sormayın! Benim işim bu; önce kaydederim sonra da silerim! Nefesim ılıklığı gitse de yerindeydi; tüm işleri bitirene kadar silmedim... Belgeleri sildim tüm yaşanmışlığımla ilgili... kafa kağıdımı, banka hesabım, internet ve kart şifrelerimi, telefon numaraları, yazdıklarım, çizdiklerimi, saçlarımda tiftiklenmiş bulmacaları... Hepsini sildim... Hatıralarıma önce kıyamadım, eski eşyalara ve onca fotoğrafa, onca kitaba... hepsinin üzerinden şöyle geçirdim avuç içimi sanki inceden tozunu alırmış, bir kediyi okşayıp severmişcesine... Hatıralara göz atmak için gözlere gerek yoktu... Silmeye kararlıydım biran önce gitmeye.... Kilolarımı sildim  sadece silip silemeyeceğimle ilgili kuşkularımı silmek için sonra sınırları, çerçeveleri sildim... Gider ayak ayak izlerimi... kuruntuları, karanlıkları, gölgeleri, sabırsızlıkları ve sabrı beraberce... Mesafeleri sildim zira kazandığım ve kaybettiğim mesafeler dengesiz bir biçimde birbirini dengeliyordu...

Bundan sonra yazdıklarımı okuyup okuyamayacağınızı da bilmiyorum çünkü yazıp yazamadığımı bilmiyorum... Ya sizi de kaybedersem!

Fotoğraftaki görünmez adam  Çinli Sanatçı Liu Bolin  yaklaşık 10 saat süren boyama çalışmalarıyla kendini kamufle etmeyi fazlasıyla başarıyor. Böylesine olmasa da kamufle olmaya zaman zaman biz de ihtiyaç duyuyoruz!