"Neden" diye hep sorarım...neden bulamadıkça daha da anlamsızlaşır her şey...naif duygularla başlayan sonrasında çirkin sözlere dönüşür; yaralayan sözlere!..tepe taklak olur dünya sanki "camera obscura"nın içindesindir!
Haklı olduğunu düşünmenin ötesinde, üstün gelme yoktur aslında...haklı da yoktur ya!..saygı görmek ister insan...düşüncelerinin, davranışlarının onaylanmasını ister...dinlenmek ister biri tarafından, kabul görmek ve aidiyet...en eksik yanımız ailelerimizin bizden esirgediği hep takdir olmadı mı?! Alkış değil belki; tatlı bir söz ruhumuzu okşayan...yarınlar için bizi örselemeden umut verip destekleyecek olan...sonra...sonrasında ilişkilerde ararız anne babamızdan bulamadığımız, göremediğimiz bu eksik yanı...ilgi isteriz tabanında, bencilce sevilmek, karşılıksız değer görmek vardır...bu doyumsuzluk kalıcı bir hastalığa ve tatminsizliğe dönüştükçe "yalnız kalmanın kıyısı"nda yalnız kalırız...yapayalnız! Her şey karşılıklı olarak karşılık bulsaydı ya; ne olurdu sanki...alan memnun, satan memnun...yuvarlanır giderdik...ama öyle olmuyor; sen ne zaman ilgi istesen o da senden istiyor...aynı anda iki kişi birbirine "o" ilgiyi neden gösteremiyor, neden zamanlamaları, senkronizasyonu yapamıyoruz?..daha önce de oldu...yine oluyor; yoksa vakit doluyor mu, doldu da biz mi uzatmaları oynatıyoruz zorla...ya sonra ne olacak? cevapları bilseydim bu sorgulamayı başlatır mıydım! Tahammülsüzlük arttıkça artıyor, sabırlar, sınırlar zorlanıyor ama cesaret yok kimse de son sözü söyleyecek....varsa yoksa bilinmezliğin korku dağları, yılların yorgunluğu ve çok uzaklarda küçük de olsa bir umut ışığı...ışık oldukça görüntü de olur ve sürer gider aynı rutinde ilişkiler bir "camera obscura"nın içerisinde...
*Camera Obscura(karanlık oda-kutu)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder