Burası Üniversitede bir sınıf... orada olmadıklarından göremiyor değilsiniz öğrencileri, gençliği...Atatürk’ün de göremediği gibi...
“Çok mu sert...çok mu acımasız oldu?” diye durup, bir düşündüm ama düşüncemi değiştirecek bir şey olmadı bu süre zarfında...Onun emanetlerine sahip çıkanlar mutlaka var ama genelleme yapacak olursak bir kayıtsızlık, bir boşvermişlik ve vurdum duymazlık içinde görüyorum gençliği...bugünü yaşayan, değerlerine sahip çıkmayan, tüketim toplumunun duyarsızlaştırılmış, apolitize edilmiş köleleri olarak “genellemek” mümkün onları. Bu konuda çok hassasım. Düşünmeyen, sormayan, sorgulamayan ve üretmeyen bir gençlik görmek istemiyorum! Tıpkı Atam-Atatürk’üm gibi...
Bugün 10 Kasım “O”nu saygıyla andığımız, yas tutmadan Türkiye’ye, bize verdiği değerleri düşündükçe gururlandığımız bir gün...Orkestra eserini çalmaya devam ediyor ama bir keman akortsuz! Davul yakalayamıyor orkestrayı...Trompet’in de içine su kaçmış...
Gönül isterdi ki tüm kulaklar duysun, tüm gözler görsün...duysun-görsün ki eleştirsin...eleştirsin ki deyişsin, uyum olsun...birliktelik ve bütünlük...olsun ki geleceğe güçlü ve güvenle bakalım...
Saat 9’u 5 geçe, metroda; vagonun içindeydim... Osmanbey’e geldik... istasyonda kapılar açıldı ve kapanmadı...bir iki dakika bekledik...sonra anons hepimizi saygı duruşuna davet etti...herkes saygıyla kalktı ayağa , ayaktakilerin yanına ...upuzun vagonun içinde yüzlerce insan yerin altında onu saygıyla selamladık... Bu “anons” olmasa bazılarımız hatırlamayacaktı belki...özellikle bir iki genç kalkmadı ve kulaklarında kulaklıkla müziklerini dinlemeye devam etti...anonsu duymamış olabilirdi...ama gözleri de mi görmüyor du!? ...
Neyse eleştirmeye başladığımda sonu gelmiyor...en iyisi; iyi niyetli dileklerimizi dile getirelim gençliği hem kendi gelecekleri hem de ülkelerinin gelecekleri için biraz daha duyarlı olmaya davet edelim hep birlikte...bir kişinin olumlu yönde değişmesi bile inancımızı devam ettirmeye yeter.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder