yeşil”de boğulur gibi
kulaç atmadan bırak kendini
yamaçlarda güçlen
açacak
gonca bir rüzgar gibi
eğilip bükül
ama kırılma
usulca süzül sonra
maviden laciverte
yorgunluğundan uykuya
kollarının arasından
kuştüyü bulutlara
koca tepeler, dağlar diye
büyüttüğün
taşların üstünden atlayıp
vakitsizce
uyan
yanağında ılık bir
öpücükle
şehrin göbeğinden
sabahlarına uzan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder