sükunetinimi koruyorum
kendi gölgemde
yanı başıma
kıyıma
cesetler vururken...
yalın ayak bu hiçlikte
üst üste nefretten
kuleler yükseliyor
artık
boşluklara hapsolmuş
düşünceler var
fokun mağarasında…
sararan yüzümü alıp karşıma
mavi damarlı yaşlı ellerimden
sağıyor zaman
susuyorum
her suskunluk
kaybettiriyor
geleceği
biliyorum
nafile...
ben kuruyorum
zembereği
o boşaltıyor…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder