sınır

gövdem ve bacaklarım

öksüz ellerim

bağlı kollarım...

yurtsuz 

bir sınırda doğdum

bölen

beni benden

beni bana

ayrı yönlerde

ayrı parçalara
...
bir an göz göze geliyoruz

öteki parçamla

o bana bakıyor

ben ona

sonra ölüyor

zaman

sessizce
dikenli tellere takılıp

kuytuda...

geri dönemiyorum

çizgiyi geçip 

haddimi

aşıp

gövdemin öteki yanına

mübadelede
karşı kıyıya ulaşıp

veriyorum kendimi

bendeki  diğer bana

söyleyemeden

çok benzediğimi ona

uygunsuz olurdu belki
hemen

yürüyüp gitmek

bu yüzden durup kalıyorum ya

olduğum yerde

bir ağaç gibi

sonra birileri emrediyor

"kesinlikle

kesin"!diye

yeni gövdeler için

yeni alanlar lazım

sonra yeni sınırlar

çekmek için

daralan

genişleyen

birilerini 

sevdiklerinden ayıran
...

nefes alıp veriyorum 

hala

bu oyunu oynuyorum hala

uzun uzadıya

susup

boşlukta tuhaf şekiller

çiziyorum

şehrin duvarlarına

renkli resimler

cümleler kuruyorum

öznesiz

özensiz

çünkü biliyorum

bir gün birileri onları da yok edecek...

ama 

sırf bu yüzden belki de

lafımı

rengimi

esirgemeden

daha da güçlü

durmalıyım

sınırın

tam

ortasında...