"O paraiso"

Buradan eve kaç adım?
Kaç basamak var üst geçitte çıkışta ve inişte?
Ne kadar yalnızım?
İstanbul'u ne kadar seviyorum?
Kayıp mıyım?
Kimim?
Ne?

...............................................................
Sessizliği yağmur bozdu!
Ve şemsiye vardı yedekte;
düşünce sağnağında pek işe yaramasa da
gri-siyah sıradan bir şemsiye
tıpkı  ters yüz edilmiş gibi negatif bir filmde
Madredeus çalıyor "O paraiso"
cenneti de
cehennemi de burada yaşıyorum
şarkılar avutur zannederken
hüzünden boğuluyorum...
ne kadar yüksekte uçabilir ki
ıslak bir uçurtma
mazgallardan süzülüp
ulaşabilsem denize
yağmurla...

Sonu bekliyorken var olan her şey
umarsız olamam ki!
hele hele kaybetmeyi
bir kez öğrendikten sonra
o zaman
o zaman değil "şu an"
kıymetini bilebilseydim
en küçük canlının
en eksik parçanın
sahip olduklarımın
yerli yersiz
her düşüncemin
en çok da
alıp verilen
nefesin...
bekle o zaman!
"o zaman" olacak
ne zaman bilemem ama
tüm çıkışların
kilidi olmayacak
tüm yüzlerin gülümseyişleri olacağı gibi....