bir varmış- bir yokmuş

Başlığa bakınca bir masala başlayacağımı düşünebilirsiniz; aslında hayatlarımız da birer masal gibi ama ben iyi bir masal anlatıcısı değilim. Kaskatı gerçeklerin hüküm sürdüğü gerçek ve mutlak dünya hikayeleri masalların gökten düşen üç elma ile bittiği gibi bitmiyor. ( biri anlatana,biri dinleyene,sonuncusu da masal kahramanına )

Babam İlhan Gök'ü kaybedeli tam bir hafta oldu. Bir buçuk yılı aşkın bir süredir yatalak vaziyetteydi...son bir ayı da hastahanede geçti...ve sonunda 85 yaşında onu son yolculuğuna uğurladık.Onunla ilgili epey yazmış, sitem dolu cümleler etmiş ve her çocuk gibi ilgi beklemişim...Hepimiz her geçen gün başkalaşıyoruz. Büyüdükten sonra sanki hızla ölüme doğru koşuyoruz. Aynadaki yansımamıza yabancılaşıyoruz...daha çok konuşup daha az dinlenir oluyoruz.Şimdiki zamanı fiziken yaşar ve altında ezilirken geçmişin o büyülü anlarına takılıp kalıyoruz. o bozulmamış, saf imgeler bu güne sırtımızı döndürüyor. Yürek hep yaralı, örselenmiş, ökselenmiş.
Yaşadığım, içinde olduğum hayata bakıyorum; girintili, çıkıntılı, engebeli coğrafi bir haritaya...Düzlükler nereyse yok denecek kadar az...ama sürekli düzlük çok cansıkıcı olabilirdi. Vadilerden zirvelere doğru yönlendiriliyoruz...
Doktor ve hemşireler "dua etmekten başka elimizden gelen bir şey yok...hazırlıklı olun"diyor. Tansiyon düşüyor, nefes, çoklu organ yetmezliğne karşı vücut çaresiz kalıyor. Babalar gününde bilinci tamamen gitmiş; kulağına fısıldıyorum."BABALAR GÜNÜN KUTLU OLSUN"
Gözlerinde bantlar var, göz göze gelemiyoruz.Gözleri açık olarak  sürekli boşluğa baktığı için göz pınarlarları kuruyor diye. Her yeri delik deşik, mos mor...her yerinden bir cihaza bağlı...kendi kendine soluyamıyor. Gitgide uzaklaşıyor...gitgide silikleşiyor...çaresiz!
Dua ediyorum...kurtulsun bu yoğun bakım saçmalığından. Bir gün daha makineler sayesinde yaşatılması kocaman bir zorlama...kurtulsun o ruhsuz yerden. Çiçekleri, kedileriyle arnavut kralı pigo-figo, haşarı çocukluğuyla, agresiflikleri, küfürleri, kuralları, eleştirileriyle...bildiklerim, bilmediklerimle, spor toto kuponları, petunyalarıyla, güzel el yazısı, türk sanat müziği parçalarıyla...günahları sevaplarıyla kurtulsun diye dua ediyorum...
20 haziran durumu stabil, ağabeyim git diyor. kafanı dağıtırsın ...yapabilecek bir şey yok. Mersin'e Muazzez İlmiye Çığ'ın 106. yaş gününe... Aklım ,stanbulda, kulağım telefonda bir akşam geçiriyorum. Muazzez Hanım belgesel ve söyleşi sonrası yakınları ve dostlarıyla yeni yaşını kutluyor. Kafa zehir gibi...Sohbet ediyoruz 
Her gün değişiyor dönüşüyoruz. Sistemler içinde kaybolmaya mahkumuz. Nekadar ayak uydurursan sisteme sen kendin olmaktan çıkıyorsun; böylece sistem kazanıyor ve daha güçleniyor.
Negatif olaylar sağnağı sonrası tüm bunları kısa bir süreliğine de olsa unutuyorum Muazzez hanımın enerjisi ve yaşama bağlılığını görünce. 
Ertesi gün haber geliyor: cihaz artık tansiyonunu ölçemiyor..
Dönüyoruz İstanbul'a. Ertesi sabah telefonda kaçınılmaz haber geliyor. Hastahaneden alıp Gasilhanede yıkıyoruz o cansız, gerçek değilmiş gibi şişmiş, ödemle dolu vücudu...yaralarına pamuklar sarıp...güzel ve temiz bir şekilde uğurlamak için. Ufak tefek adamı tabuta sığdıramıyoruz. 
Beş yıl sonra Mezarlıkta ağabeyimin üzerine gömüyoruz. Yine çukurdayım...bu kez babam için.
üZERİNE TOPAK ATIYORUZ. HER KÜREK TOPRAK ONUN BEDENİNİ BİZDEN KOPARIYOR. O ŞİMDİ BU COĞRAFİ HARİTADA; HAYATIN İÇİNDE KENDİ YERYÜZÜ ŞEKİLLERİNİ OLUŞTURUP, BİR İZ BIRAKMIŞ OLARAK AYRILIYOR. EN SON COĞRAFİ ŞEKİL İSE YENİ GÖMÜLEN BABAMIN ÜZERİNDEKİ TOPRAK BİRİKİNTİSİ

...elveda baba...cennet varsa seni oraya alacakları bir sürü neden biliyorum...her şeye rağmen...elveda baba...şebboy kokularıyla!

 

Bulut üstü bulut altı

Uzun bir aradan sonra...
"Bulut üstü bulut altı" filmimi çekiyoruz şu sıralar.
 işte doğaçlama şiir geliyor şimdi!




Bugün çatıya çıkıp
Bulutları çekmek istiyorum 4 k
Instagramdan
Facebooktan paylaşıp
Youtube'a yüklemek istiyorum
....bu gün aslında
Ağabeyimin ölümünü anlatan
Bir film çekmek istiyorum
Sadece
Ağabeyim için.

kıyısından bir şehir hikayesi-3.Bölüm-

Filmlerde kahramanların mermileri hiç bitmez. Bu yüzden bir tabancanın aldığı mermi sayısını net olarak bilmem mümkün değil. Farklı şarjörler ile mermi sayısı 11, 12, 15, 20 ye kadar artabiliyormuş. 

Bulduğumda hiç dikkat etmemiştim tabancanın kalibresi ve özelliklerine ama kuru sıkı olmadığından emindim. Toplu bir tabanca olsa- "altı patlar"dedikleri- zaten ismi üstünde hemen bilir-söyleyebilirdim! Bildiğim diğer bir şey de -yine filmlerden- toplu bir tabancayı doldurmanın her zaman şarjörlü bir tabancaya göre zaman aldığıdır.

Ne ise ne! Uzatmayalım herkesin beklediği finale geçelim. Çok net olacağım!Toma'nın karısı, metresi, Yaşar'ın alzaymırlı karısı, Muzo'nun eski patronu Birol ve bu arada Birol'u kurtarmak isterken araya giren ben... Toma ve Muzo da...hepimiz öldük...Nasıl mı?
Hepsini anlatacağım. En azından ölene kadar!
Gerçekten Yaşar'ın pazar arabasının içindeydi o silah. Gerçekten de masadaki arbede sırasında Yaşar'ın pazar arabasına;  daha doğrusu patlıcanlar yüzünden tam kapanmayan çantasından içeri düşmüştü. Gerçekten Yaşar, alzaymırlı karısını işte o silahla vurdu. Bu "işlem" için çöp kamyonunun konteynırı bağlayıp boşaltmak için "tangır tungur" salladığı akşamın geç saatini beklemişti... hem de önüne kuş tüyü yastığını tutmuştu silahın sesini azaltmak için. Onu huzura kavuşturduğunu düşünürken kendisi buna benzer bir huzuru bulabilecek miydi ? Bir an için bir mermi de kendi için harcayabilirdi ama belki de karısının yokluğunda aradığı huzuru bulabilirdi. Vazgeçti...silahtan ve cesetten nasıl kurtulacağını  bulmalıydı her şeyden önce. Toma'nın teknesine atlayıp kıyıdan açılacak, hem karısının cesedini hem de silahı Marmara'nın dibine gönderecekti. Sonra, döndüğünde karısını evden çıkıp çıkıp defalarca kaybolduğunu kimseye anlatmaya gerek olmayacaktı. Onlarca şahit vardı mahallede, apartmanda ve tabi karakolda... Bu kez karısı yine evden çıkıp  dönmemek üzere kaybolmuş olacaktı. 
Sandalın ipini alaca karanlık vakti çözdü, beyaz örtünün içinde kıvrılmış bir halı gibi duran eşinin cansız bedenini teknenin güvertesine sertçe bıraktığında tok bir çapma sesi yankılandı. Soğukkanlılığını  korudu. Ne de olsa eski bir polisti. Ama ben koruyamadım. Kendimi açık ettim.Teknenin içinde motorun yanına çömelmiştim ki bir öksürük krizi tuttu. Artık millet sigarasını dibine kadar içer oldu; hem pahallılıktan, hem de artan stresten dolayı... birer ikişer fırt çıkan izmaritlerin en katranlı yerini içersen böyle olur! Kendime kızmam ve öksürüğüm kesilince Yaşar bana, ben ona soran gözler ile bakmaya, olanları anlama ve anlamlandırmaya başladık.
Yaşar'a "her şeyi biliyorum, çözdüm bu işi" dedim. "Tabanca masadan o günkü arbedede senin pazar arabana düşmüş. Sonrasını tahmin ettim. Zira ben de silahı bulduğumda ondan bu şekilde kurtulmayı düşünmüştüm ama kimse kimseyi vurmasın diye! Yazık oldu Lamia'ya!"
"İyi oldu, iyi...sen anlamazsın! "dedi Yaşar. Teknenin kıç tarafına, yanıma doğru geçip motoru çalıştırdı. Kıyıdan açılırken bir süre sustuk. Sonra Yaşar'dan belindeki tabancayı istedim. Çok istekli gibi görünmese de bir iki dakika sonra belinden çıkarıp bana uzattı,  almak için öne uzandığımda elini ve silahı geri çekti. Bir hamle yapıp eline yapıştım. Silahı elde tutmak ve ele geçirme adına bir boğuşma başlamıştı artık. Ardından olan oldu; silah ateş aldı ve midemden vuruldum. Yaşar'ın elinde kalan silah saniyeler sonra tarifsiz bakışlarımız arasında güverteye düştü. 
Size "en korktuğum şeylerden biri kontrolden çıkmaktır" demiştim. İşte şimdi delik bir mide ile tam da böyle oldu; kontrolden çıkmıştım. Silahı güverteden ne zaman, nasıl aldım hatırlamıyorum. İki el sıkmışım Yaşar'a!
Dümeni kıyıya kırdım. Yaşar  yaşıyor muydu emin değildim. Gün iyiden iyiye aydınlanmıştı. Ne yapacağımı bilmeden kıyıya yanaştım. Baş ipini iskeleye bağlarken. Arkamda mayalanmış yoğun bir şarap kokusu hissettim. Dönüp baktığım yönde Toma'da bana bakıyordu. Sağlam içmişti ama dimdik ayakta duruyordu. Tekneye göz ucuyla şöyle bir baktı;  hatırı sayılır miktarda kanın bir kısmı teknenin baş kısmındaki sarılı bedenden çarşafa , teknenin kıç kısmında ise Yaşar'ın cansızmış gibi duran gövdesinden yere sızıyordu. Benim delik mideme bastırdığım kanlı elimi yavaşça kaldırıp yarama söyle bir baktı. Diğer elimde güçlükle tutmaya çalıştığım silahı da kolaylıkla aldı ve koşar adım oradan uzaklaştı.
Kıyıya çok uzak olmayan Toma'nın evinden üç el silah sesi duyuldu bir kaç dakika sonra... ardından kısa bir sessizlik ve bağırış, çağırışlar. Toma hızını alamayıp bir üst mahalledeki metresine de iki kurşun harcadı. Silah sesi uzaktan duyulduğunda şuurum hala yerindeydi. Toma teknesine geri döndüğünde Yaşar çoktan ölmüştü. Çok kan kaybetmişti ve ben de çok kan kaybediyor olduğuma göre onun yanını, "tahtalı köy"ü boylamama az kalmıştı.
Toma iskeleden bir adım atıp tekneye geçti. Ben kıyıda iskeledeydim... durdu ve tek hamlede silahı şakağına dayayıp sıktı. Teknenin içine düştü kalas gibi bedeni... Her şey çok çabuk olup bitmişti. Bir anda teknede üç ceset bana bakıyordu öylece. Etraftan kimse koşup gelmedi silah seslerinden korkmuşlardı besbelli. Gözüm karardı... her şey netsizleşti...bu sırada telaşla iskelenin direğine öylesine dolamaya çalıştığım teknenin ipi çözülmüş,  rüzgar ve akıntının yardımıyla "kıyın kıyın" ilerlemiş olan tekne öğle vakti meydanın önündeki küçük sahile vurmuştu. Tanıyan, tanımayan,  nerede boş gezenin boş kalfası varsa teknenin başına toplanmış polisin gelmesini beklerken kalabalığın içinden "biri"nin teknenin içinden, livarın yan tarafına düşmüş olan silahı usulca aldığını kimse görmedi benden başka! 
Kendime geldiğimde teknenin ipinden kurtularak uzaklaşmakta olduğunu görmüştüm, kıyıya yakın seyreden tekne bir süre sonra sahile vuracaktı. Son bir gayretle ulaşmaya çalışacaktım ama nedenini bilmiyordum ölümle dans ederken bu halde...Muzo silahı hemen tişortunun altına, beline sıkıştırdı ve oradan Birol'un çay ocağına doğru seyirtti. Hala yürüyebiliyordum arada düşecek gibi olsam da. Kalabalıktan sıyrılırken bana seslenenlerin sesleri kulaklarımda boğuklaştıkça çok da fazla vaktim kalmadığını anlamıştım. Meydana çıkan köşeyi döndüğümde Muzo akşamı beklemeden çoktan silahını Birol'a doğrultmuştu. Birol bir gün öncesinden kendisine silah doğrultulmasına alışık, alaylı biçimde gülümsedi..."bu gösteriyi burada bitirelim Muzaffer"! Bu onun son dilek cümlesi oldu. Muzo "bitirelim" dedi ve tetiğe asıldı. Mermi yerine varmadan mermiyle Birol'un arasına girebilmem için son iki adımı atabilmiştim. Lanet olsun böyle zamanlamaya! Neden böyle bir şey yaptığımı düşünecek, sorgulayacak durumda değildim  zira bu kez midemin sol tarafından yemiştim mermiyi . Çok yakın mesafeden ateşlemişti tabancayı Muzo... Mermi beni delip geçmiş benden epeyce kısa boylu Birol'un göğsüne saplanmıştı. Ardından bir silah daha patladı... bu kez vurulan Muzo'ydu. Kafam asfalta yan yatmış vaziyette Muzo'nun düşüşünü gördüm ağır çekim. Silahını  ateşleyen genç bir polisti ihtar bile etmeden. Sonra öldüm galiba gözlerim  tam olarak kapandı...size anlatabileğim  sanırım bu kadardı! 



Yaşar'dan karısı Lamia'ya                             1 kurşun(mermi)
Yaşar'dan hikaye anlatıcısı Cücü'ye             1 kurşun
Cücü'den Yaşar'a                                          2 kurşun
Toma'dan eşine                                            3 kurşun  
Toma'dan metresine                                     2 kurşun
Toma'dan  kendine                                       1 kurşun  
Muzo'dan Cücü'nün içinden geçip Birol'a   1 kurşun

ve

Polisten Muzo'ya                                          1 kurşun
                                                                      
                                                                          

kıyısından bir şehir hikayesi-2. Bölüm-

Masanın üzerindeki silah artık yoktu!

Havai fişekleri oldum olası sevmem. Elde patladıklarından mıdır yoksa boş yere uçup giden milli sermayenin yanı sıra çevreye ve insan dışındaki diğer canlılara verdiği zarardan mıdır bilmiyorum. Belki ikisi de... Anadolu Hisarı'nda birini tanımıştım. Kayıkhanede sohbet etmiştik...iki elinde birden patlayan havai fişekler ellerini tamamen parçalamış, genç yaşından beri ablasının yardımıyla tuvalet ve yemek ihtiyacını giderebilmişti...sonra bir gün canına yetmiş. Kendini boğazın sularına bırakıvermişti.
Her türlü ateşli silaha karşıyım. Ateşsiz olanlar hayatta kalma ve kendini savunmada bazen gerekli olabiliyor. Ama en etkili silah "söz" dür bence. Hakkını da alırsın hukuğu bilip sözünü esirgemez isen. Coşku yaşanacaksa bağırıp çağırırsın, sesini yükseltirsin biraz daha, zıplar, hoplarsın, vücudunla katılırsın, dans edersin, alkışlarsın...havai fişeklere, silahlara sarılarak değil!
Coşkuyu abarttığın anda kontrolü kaybedersin, abarttığında risk kaçınılmaz olur.. Hayatta en korktuğum şey: kontrolü kaybetmek! Çünkü daha önce kaybetmiştim defalarca; yine kaybedebilirim.
Silahı bulduğumda onu Birol'a doğrultabileceğim aklımın ucundan bile geçmezdi. Mesele çay, simit meselesi, açlık falan değil;  bir nevi çıldırmaydı...

-Toma-

Adamın metresi, yatak odasında henüz giyinmemiş,  başının ucunda ayakta öylece duruyordu. Adam onu karşıdaki aynadan seyrediyordu. Kadın çırılçıplak durmaya devam ediyordu. Adam kadının aynadaki çıplak yansımasına boş gözlerle bakıyordu; sanki onun için hiç bir şey ifade etmezmiş gibi...Oysa kendisini aldattığını öğrendiğinden beri böyle boş gözlerle bakıyordu ona...az önce yaşanmış bilinçsizce bir sevişmenin ardından donuk... Vücudunun tüm kıvrımlarını, detaylarınıi kusurlarını ezbere biliyordu coğrafya atlaslarını bildiği gibi. Topoğraf değildi adam ama kabzımal da değildi. Onu tezgahın başında görmezseniz ne iş yaptığını da anlamazdınız.  Bir karısı vardı ama kimse sokakta birlikte görmezdi. Sanki yıllardır karısını eve kapamıştı. Ama metresini her yere götürür, herkesle tanıştırırdı. Onu deliler gibi kıskansa da ortalarda olmasını severdi...Karısına karşı ne hissettiğini bilemem ama balığın peşinde geçen uzun günler, geç saatlerde eve dönüşler derken karısı -ne büyük cesaret ise- yokluğunda eve erkek almıştı.Tabiri caiz ise onu "boynuzlamıştı"! Kahvede konuşulanları kulak arkası edemezdi artık.  Adam ve metresi; aynada ikisi de bulanıklaştılar. Toma her iki kadından da kurtulmalıydı. 
Şimdi eskisi gibi denizin üstündeydi...ancak burada düşüncelerden sıyrılabilirdi ya da düşünülecek bir şey burada düşünülür, verilecek bir karar varsa yine denizin üstünde, teknede verilirdi... eski günlerdeki gibi küreklere asıldı, motoru çalıştırmadan, misinayı dişlerinin arasına alıp küreklere asıldı... iki kürek çekti, misinadan titreşim ve gerilim neredeyse bir düzine uskumrunun sardığını işaret ediyordu çapariye...eski günlerdeki gibi livarı açtı, balıklar  canlı canlı yüzmeye başladılar. Hiç bir şey düşünmüyor gibi göründüğü o anda aslında kafasının içinde silah boşalıncaya kadar sıkmaktaydı tetiği...


-Muzo-

Genelde akşam iş çıkışından sonra eve şöyle bir uğrar, annesiyle iki çift laf eder, onun yaptığı yemekten iki çatal aldıktan sonra mahalleye uzardı. Babasıyla yıldızı oldum olası barışmaz, neredeyse mecbur kalmadıkça tek satır bile konuşmazdı...17 yaşındaydı henüz. Mahallede "kanka" ve ağabeyleriyle mahallenin namusunu koruyordu ona sorarsanız her gece. Bana sorarsanız şiddete meyilli, "bonzai" bağımlısı, gelecek ile ilgili hiç bir düş kurmayan biriydi.  Bu sabah "iş yok, sana ihtiyaç da yok" diye işten çıkarılmıştı Birol'un yanında çıraklık yaparken. Akşamları kelebek, sustalı ya da kuru sıkı mutlak bir şeyler taşırlardı.  "Muzo" diye çağrılmaktan nefret etse de Muzaffer'e tercih ederdi. Bu akşam sağlam geldiğini söyleyecekti arkadaşlarına. Uyuşturucunun etkisiyle yaptıkları küçük taşkınlıklardan sonra belki ses getirecek bir şeyler olabilirdi bu akşam. Her akşam olduğu gibi yine kendilerine verdikleri ve verecekleri zararı anlayabilecekleri bir "kafa"da olamayacaklardı... "Sana  yapılanı karşılıksız mı bırakacaksın. "Şu Birol'a bir görünelim "diyecekti arkadaşları. Muzo Birol'a ödetecekti işten çıkarılmasının hesabını. "Racon"a uymak, raconu kesmek lazımdı!


-Yaşar-

Yaşar, pazar arabasını merdivenden basamak basamak sürükleyerek çıkardı. Pazardan aldıklarının en üstünde pazardan almadığı bir şey duruyordu. Her haliyle bir tabanca! Buraya nasıl gelmiş olabilirdi diye düşündü... Emekli polis panik olmamış; aksine ele geçen bu ganimetten nasıl faydalanmalı diye düşünmeye başlamıştı bile... zira kontrol ettiği üzere silah dolu ve ateşlenmeye hazırdı. Ya da "silah milah" yoktu... karısından sonra Yaşar da sonunda kafayı üşütmüştü. Belki de sadece eski beylik tabancasını özlemiş, olmasını dilemişti pazar arabasındaki patlıcanların üstünde bir yerlerde... Yaşar evli kaldığı 55 yıl boyunca Chekhov okumuş mudur bilinmez ama  hikayenin başında silahın gösterildiğinden de habersiz, silahın ateşlenme vaktinin geldiğini hissediyordu. Elinde silah olduğu halde (Alzheimer)Alzaymır hastası karısının pencere önünde oturduğu koltuğa doğru yürürken buldu kendini...dün karısının kredi kartlarını, içinde bir miktar parayla cüzdanını son anda çöp kamyonu gelmeden geri alabilmişti konteynırdan; ama gerçekte böyle bir olay yaşanmış mıydı emin değildi...şimdi de elinde gerçekten  bir silah olup olmadığını da bilmiyordu. Dolayısı ile biz de!
Pazardan dönerken Toma'nın orada bir mola vermişti en son patlıcanları aldıktan sonra çanta tam olarak kapanmamıştı. Birol tam da Muzaffer'i işten çıkartıyordu ufak bir laf dalaşının ortasında. Yaşar, mendilini  çıkartıp terleyen ensesini silerken masanın üzerinde göz ucuyla görmüştü silahı...  bir itişme oldu Birol ile Muzaffer arasında çay ocağından dışarı bizim masaya doğru taşan. Öylesine dalmışım ki farkında bile değilim masanın  kısa bir süre için tam devrilmeden yan yatar gibi olduğunun... Birol düzeltmiş... Ben açılan midyeleri seyre dalmışım hani bir iş makinesi çalışırken kaptırır unutursunuz ya zamanın nasıl geçtiğini...midyeciler de ayıklama işini bırakıp bu gerilimli anları seyre dalmışlar. Neden sonra fark ettiğim Muzafferin  küfredip giderken yere Birol'un ayakları dibine tükürdüğü... Sonra bir baktım silah  "tak" diye bıraktığım yerde; masada yok!

-devam edecek-

kıyısından bir şehir hikayesi -1.Bölüm-

Saat erkendi henüz, kursağındakini kusuyordu martı yavrusun ağzına; dişe dokunur pek bir şey de yoktu aslında ama bağırış-çağırış gırla...Paltomun üst cebinden dün yoldan bulduğum hiç içilmemiş iki sigaradan birini yaktım ama tersten; sanki gök domatesi dişlemişim gibi bir tat yapışıp kalıverdi genzime bir anda... ,
...saat henüz erkendi Umuryeri'nde kompresörün sesi kesildi... Mardinli midyeciler yakalanmadan dalışlarını bitirmek üzereydiler; son midye kolonisini de söküp dipteki kayalardan... 8 saattir  ağızlarında bir hortum, ciğerlerinde araba lastiğine vurulan hava... Çuvalı 15 liradan 30 çuval, Allah bin bereket versin; versin de böyle nereye kadar! 
O sırada karada; paralel kurguda şehrin göbeğinde bir sokakta, her zamanki yerimde çöp tenekesinin dibine; belime kadar uzanmıştım "en iyiler en diptedir"diye... yumuşak şeylerin arasında oldukça katı ve soğuk bir metali kavradım; bir tabancaymış! Hiç şaşırmadım onca yıldır bulduklarımdan sonra... Bir gazeteye sarıp, "onu" üstüme üç beden büyük gelen paltomun cebinin derinliklerine gönderdim. Bir süre köşedeki çay ocağı açılıncaya kadar bankta kediler ile oturdum. Elimi istem dışı her cebime atışta "onu" kavrıyordum. İçimde bir bulantı, ağza boş girip çıkan  bir kaşığın metalik tadı...Acıkmıştım...açlık iyiden iyiye vurmuştu beni tam midemden...tabi ki mecazen! Hoş "Açlık"ta bir silahtı ama biz açlığa zaten alışmıştık! Benim çöpten bulduğum daha somut ve ürkütücü bir güce sahipti...
İkinci sigarayı dudaklarımın arasına kim bilir ne zaman koydum ve orada unuttum?!. Fark ettiğimde belki bir saat geçmiş, sigaranın filtre kısmı kuru üst dudağıma yapıştıkça yapışmıştı...sonra da havanın nemindendir herhalde bir türlü yanmak bilmedi...çay ocağı açılmıştı açılmasına da çaycı Birol artık veresiye çay vermiyordu.
Simitçiden bir simit, yanına ince bellide demli bir çay, üç şekerli...nasılda güzel giderdi!
Oturduğum yerde kalmaya  devam ettim. Kediler zaten kucağıma yayılıvermişlerdi. Sonra cebimin içindekini kavramışım birden farkettim...elimi sarılı silahla birlikte cebimden dışarı çıkarttım, yerimden doğrulurken kediler kaçıştı. Gazete kağıdını diğer elimle parçalayarak açtım. Silahı kavradım ve çay ocağına doğru yürüdüm. Birol, bardakları sıcak suyla çalkaladıktan sonra  buharı tüten iki demlikten birinden çay döküyordu ki elimdeki silahla birlikte görüş alanının içine girdim.Bu duruma anlam vermeye çalışırken elimdeki silahı soldan sağa savurup bir yarım daire çizdim havada...sanki silahın namlusuyla işaret ederek şu bardağa bir çay dök der gibi. Birol kekeledi...taa-ta biii dökiimm.
"Şuradaki simitçiden bir simitle iki karper getir bi de "dedim silahın ucuyla boş bir masaya işaret ederek...  masaya oturup silahı da "tak" diye masanın en ortasına koydum. 
Uzun zamandır böylesine keyifli bir kahvaltı yapmamıştım. Üstüm başım susam oldu...birazdan karıncalar ve serçeler de nasiplenecekti... Birol'un aldığı iki simit, dört "karper"i  3 çayla öyle bir ıslatmışım ki...
Bir kaç martının çığlıklarının uzaklaşarak deniz tarafında kaybolduğu sırada deniz tarafından da midye çuvalları benim sokağa yığıldı. Balıkçı Toma'nın yanındaki delikanlılar gözlerini ovuştura esneye leğenleri ortaya getirdiler. Birol onlara birer çay verdi. Midyeler açılıp, temizlenmeye başladı. Eller bıçakla ustaca kabukları aralayacak noktayı bulup ikiye ayırırken Toma bana bir sigara uzattı. Karşılıklı  hiç bir şey konuşmadan seyre daldık midye açanları. Bir sigara içimi süre bile midye ayıklayanların ellerinin dersini yumuşatmaya yetmişti. Açılan her bir midyeden çıkan tuzlu su mavi leğenin içinde birike birike neredeyse küçük bir denizi oluşturuyordu bu makette. Tek eksik vardı onu da ben tamamladım. Kağıttan iki kayık yapıp. Kayık demişken karar vermiştim birden; Toma'dan kayığını alıp açılacaktım olabildiğince kıyıdan sonra da bu silahı fırlatıp atacaktım . Nasıl olsa bir çok sırrı taşıdığı gibi deniz bunu da taşırdı derin koynunda...
Ama öyle olmadı...olamadı. Masanın üzerine bıraktığım silah artık yerinde yoktu...

-devam edecek-

"rahatlık " üzerine...

safça gülümsüyor güneş mısır tarlasında 

mısırların arasında

on kök marihuana…

safça gülümsüyor güneş

herkese aynı sıcaklıkla…

strese gerek yok

her şey yetişir zamanında

rahat ol adamım!

kafa iyi

insanlar güzel

kucaklaşıyor  sesler

bedenler

dünyanın avlusunda…

yavaşlamış gibi  geliyor

ama akıyor zaman

olması gerektiği gibi aslında
... 
biraz minare gölgesi
biraz davul tozu
biraz fakir avuntusu

biraz yonca
dün belime gelen otlar
savruluyor

şimdi 
boyumca…

ne gam
elem-keder
adamım
ne de tasa
hasta la vista!

kaydetme ve silme üzerine...

...

neredeyse

ilk defa

geç gelmiştim eve

koluma

mavi bir kuş dövmesi yaptırmıştım

sen seversin diye...

...

o gece

yıldızlar ölüyordu

bir bir eşikte

kayalıkları dövüyordu 

bir yerlerde dalgalar

pencereden sarkmıştı

beline kadar

üzgündü sardunyalar

fesleğenler

akşam sefaları

suspus...

kulaklarımda

sesin

sensiz

yoktun

her zaman olduğun kadar...